#2 Najcenniejsze: zdjęcie (i liczba)

Rok 2010. Nie pamiętam dnia ani miesiąca, kiedy to się zaczęło. Do końca nie wiem, jak do tego doszło. Nie mam pojęcia, dlaczego dalej w to brnęłam. Ale z pewnością był to rok 2010. Właśnie wtedy siatkówka stała się moją pasją, a że "10" zobowiązuje, to moim ulubionym graczem został Mariusz Wlazły. I narodziło się wówczas marzenie - zobaczyć naszego atakującego w akcji (najlepiej w biało-czerwonych barwach), zdobyć autograf, zrobić sobie z nim zdjęcie. Dopiero "raczkowałam" w świecie siatkówki i wydawało mi się, że to nieosiągalne. Ale kto mi zabroni marzyć, prawda?

Rok 2012. Na początku roku byłam na swoim pierwszym meczu siatkówki w ogóle. W lipcu zaliczyłam pierwszy mecz reprezentacji Polski. Pod koniec listopada pierwszy raz na żywo zobaczyłam PGE Skrę Bełchatów i Mariusza Wlazłego w akcji. Nawet udało mi się podejść po autograf! Tylko na zdjęcie jeszcze musiałam trochę poczekać. 

Rok 2014. Mariusz Wlazły wrócił do reprezentacji Polski! Tym samym pojawiła się okazja, żeby zobaczyć atakującego w biało-czerwonej koszulce na żywo. Najpierw pojechałam na mecz do Bydgoszczy, ale... Mariusz na niego nie dojechał - kontuzja. Później odwiedziłam Ergo Arenę, Mariusz w składzie był, ale nie grał - uraz. Do trzech razy sztuka - pojechałam do Warszawy na Mecz Otwarcia Mistrzostw Świata. Mariusz zagrał. Polska wygrała. Biało-Czerwoni zrobili pierwszy krok do złotego medalu.
W tym roku zdjęcia również nie zdobyłam (chociaż było już taaak blisko podczas meczu w Gdańsku), ale rok był chyba najcudowniejszym w moim dotychczasowym życiu. 

10.10.2015, Elbląg. Turniej Czterech Trenerów. Bilety zakupione już we wrześniu, świetna towarzyszka znaleziona jeszcze wcześniej. Pociąg bezpiecznie przewiózł nas z Gdańska do Elbląga i już godzinę przed meczem pojawiłyśmy się pod halą.

Zaczęło się nieciekawie. Praktycznie nikogo nie było, na halę wejść jeszcze nie mogłyśmy. Pozostało oczekiwanie. I wtedy... przed nami zameldował się autokar PGE Skry. Trochę szok, no nie? Co tu robić? Podejść? Poprosić kogoś o zdjęcie/autograf? Chyba nie wypada tak przed meczem, prawda? 

Miliony pytań w głowie i nim się obejrzałam niemal cała drużyna zdążyła już wejść do środka. Jako jeden z ostatnich szedł Mariusz Wlazły. "Podejść? Nie podejść? Podejść?" x1000. Inny kibic się odważył. Podszedł. Poprosił o zdjęcie. Ma zdjęcie. IDĘ. 

Podeszłam. 

Poprosiłam o zdjęcie. 

Mam zdjęcie. 

I JUŻ? TO WSZYSTKO?

Bardzo długo nie mogłam w to uwierzyć. Przecież tyle o tym marzyłam... Z każdą kolejną nieudaną próbą (a trochę ich było) coraz bardziej pragnęłam tego jednego zdjęcia, które było celem samym w sobie. Ale była też druga strona medalu - chciałam udowodnić sobie, że to zrobię. Bo tak. Wiecie, Asia i ten jej upór. (Czasem się przydaje). I wreszcie się udało. 

Ciekawostka: 

• Ostatni mecz tych nieszczęsnych dla nas Mistrzostw Świata został rozegrany 10.10.2010 roku. 
• Zdjęcie zrobiłam dokładnie pięć lat później - 10.10.2015 roku.

Przez te pięć lat Mariusz Wlazły został najpierw "wrogiem" numer jeden wielu kibiców, a później jednym z głównych bohaterów kolejnych Mistrzostw Świata. Polska zdobyła złoto, Mariusz MVP tego turnieju, a ja przekonanie, że marzenia się spełniają. I spełniłam jedno ze swoich większych marzeń rok później. 

Warto mieć marzenia. Warto próbować je spełniać.

Gdy udało mi się zrobić to zdjęcie oczywiście byłam bardzo szczęśliwa. Bardzo. Zdjęcie, które obecnie znajduje się w ramce w moim pokoju, przypomina mi nie tylko TEN dzień, ale również całą drogę do jego zdobycia. Nie tylko podejmowane, nieudane próby, ale też cały burzliwy okres jeśli chodzi o Mariusza Wlazłego. Naprawdę wieeele się przez tych pięć lat wydarzyło. Wiele łez i wysiłku mnie to wszystko kosztowało. Ale było warto. Zdecydowanie.

A Wy macie jakieś zdjęcia z siatkarzami, które wyjątkowo mocno cenicie? A może dalej próbujecie takie zdobyć? 

PS. Gdyby ktoś miał jeszcze wątpliwości, co do mojej szczęśliwej liczby to... prawo jazdy zdałam dnia 10 lutego, a moim egzaminatorem był pan Mariusz. Tego samego dnia, niedługo po moim powrocie z egzaminu, PGE Skra wygrała mecz w Rzeszowie a MVP został Mariusz Wlazły. Przypadek? Pewnie tak. Ale uwielbiam takie przypadki.