Dzień dziecka. Relacja z meczów Siatkarskiej Ligi Narodów: Polska - Francja, Chiny - Niemcy

"Myślę, że my, dorośli, powinniśmy brać przykład z dzieci i nie bać się życia, 

iść na całość w przypadku wytyczonych sobie celów."

Cecelia Ahern - Love, Rosie

Rok temu Dzień Dziecka spędziłam z moją przyjaciółką. Najpierw pisałyśmy egzamin u naszego ulubionego profesora, a po powrocie do mieszkania zrobiłyśmy pizzę i serniczek oraz oglądałyśmy Króla Lwa. Fajnie było. 

Tegoroczny Dzień Dziecka był zupełnie inny. Spędziłam go z chłopakiem, a nie przyjaciółką. Na meczu Siatkarskiej Ligi Narodów, nie na egzaminie. W Łodzi, a nie w Gdańsku. Jedynym wspólnym elementem była pizza. I to, że też było fajnie. 

Spodek. Ergo Arena. Tauron Arena. Łuczniczka. Torwar. Urania. Hale w Toruniu czy Zielonej Górze. Nawet PGE Narodowy odwiedziłam za siatkówką! Tylko ta łódzka Atlas Arena coś mi po drodze nie była. A planowałam ją wielokrotnie. Co sezon klubowy obiecywałam sobie - w tym roku pojadę do Łodzi na mecz Ligi Mistrzów. Ale nie wychodziło.

Bo słaby termin. 

Bo sesja. 

Bo uczelnia. 

Skoro w sezonie ligowym nie wychodzi, to może by tak odwiedzić Atlas Arenę w sezonie reprezentacyjnym? Pierwszym moim typem był Mecz Gwiazd, który odbędzie się 16 czerwca w Łodzi. Jednak nie znałam wtedy jeszcze terminów wszystkim egzaminów, a to akurat połowa sesji na mojej uczelni iii. No nie. Zrezygnowałam. 

Pozostała jeszcze Siatkarska Liga Narodów dnia pierwszego czerwca. Co z tego, że chwilę wcześniej wróciłam z meczu w Katowicach? Co z tego, że okazało się, że był/jest to najgorętszy okres na uczelni? W końcu to Dzień Dziecka! Kiedy sobie zrobić taki prezent, jeśli nie tego dnia? Towarzysz się znalazł, bilety zostały zakupione. Pojechałam. 

Na miejscu powitał mnie... upał. A ja taką pogodę uwielbiam tylko wtedy, kiedy nie muszę nic robić i beztrosko mogę sobie leżeć na plaży. Trochę marudząc jakoś to przetrwałam. Chociaż ta jazda tramwajem bez klimatyzacji i z milionem kibiców... No ciężko było.

Fot. volleyball.world

Atlas Arena 

Uwielbiam poznawać nowe hale! Łódzka Atlas Arena zrobiła na mnie... bardzo pozytywne wrażenie. Z jednej strony była sporych rozmiarów, jak hale w Krakowie czy w Gdańsku, ale z drugiej strony było w niej coś takiego... Hmm. Czułam się w niej trochę jak w olsztyńskiej Uranii. Po samym wejściu na halę dało się wyczuć taki specyficzny zapach. Nie zapach "historii", jak w Uranii, ale jednak był to inny zapach, niż w takiej Ergo Arenie czy Tauron Arenie. Poza tym zaskoczyły mnie same wejścia na trybuny, które kryły się za kotarami. I należało uważać na głowę przy wejściu, bo było dość nisko. 

Trybuny były bardzo fajnie rozstawione i (chodź tego nie przetestowałam) wydaje mi się, że z każdego miejsca w hali dobrze było widać boisko. Bez problemów można było przemieszczać się z górnych trybun na dolne, co zawsze traktuję jako ogromny plus. Natomiast minusem było to, że trybuny były dość odsunięte od parkietu, a ja osobiście za tym nie przepadam. 

Jednak to wszystko to tylko aspekty techniczne. Najważniejszy był fakt, że hala była wypełniona, a atmosfera i zabawa na trybunach świetna! 

Atmosfera 

Kibice na mieście. Kibice na dworcu. Kibice w hotelu. Kibice w tramwaju. 

Biało-czerwona fala ludzi, za którą podążasz na halę, gdy nie znasz drogi.

Długie kolejki przy wejściach na halę. 

Biało-czerwone stoiska z koszulkami, szalikami i innymi gadżetami. 

Długie oczekiwanie na ten pierwszy gwizdek sędziego. 

Biało-czerwone barwy. WSZĘDZIE. 

Uwielbiam to. 

Wejście na trybuny. Zajęcie miejsc. Iii... i to "coś", co czujesz w całym ciele, bo wiesz, że zaraz będziesz świadkiem nieziemskiego widowiska. Będziesz tą jedną małą cząsteczką spośród tysiący takich cząsteczek. I razem stworzycie COŚ WIELKIEGO.

Nie znacie się. Pochodzicie z różnych środowisk. Macie różne charaktery i historie do opowiedzenia. Ale w tym momencie to się nie liczy. Ważne jest tylko to, że łączy Was jeden cel, jedna pasja. W tym momencie liczą się tylko Ci Panowie na boisko, którzy Was reprezentują. NAS reprezentują. 

I tym razem nie zawiodłam się na atmosferze podczas meczu. Dwie zwrotki naszego hymnu. Nieśmiertelne "Polska Biało-Czerwoni". Wypełnione trybuny. Radość. Energia. Zabawa. 

Jedynie brakowało mi trochę "Zawsze tam, gdzie Ty" i innych polskich klasyków, które zwykle na meczach siatkówki były puszczane. Poza tym wszystko było idealnie. 

Mecze 

Polska - Francja na początek. Spodziewałam się dość zaciętego meczu. Liczyłam na 3:1 dla Biało-Czerwonych, to przecież najlepszy wynik. Z jednej strony spotkanie trwa przynajmniej te dwie godzinki, ale jednak nie traci się tych cennych punktów - rozwiązanie idealne (poza tym wygrałabym zakład...😏). Jednak Polacy tego dnia szybciutko załatwili sprawę. 

RAZ. DWA. TRZY. I pierwszy seta za nami. 

Niesamowita seria zagrywek Mateusza Bieńka i prowadzimy już 2:0! 

TRZY. DWA.... OSTATNI! 

Wygrywamy! 

Przyjemny dla oka mecz. 

Były emocje. Były pościgi. Było zwycięstwo. 

Brawo! Widziałam tego dnia fajną drużynę, która cieszy się grą i walczy do końca. Bardzo, bardzo fajny obrazek. Wierzę, że ta energia i walka będą towarzyszyć naszej drużynie przez cały sezon reprezentacyjny. Powodzenia! 

Mecz drugi: Chiny - Niemcy. Z jednej strony spodziewałam się szybkiego meczu, z drugiej strony liczyłam na tie-break. W końcu - im dłużej na hali, tym lepiej. Pierwszy set był bardzo ciekawy i rozbudził mój apetyt na pięć partii jeszcze bardziej. Chińczycy wygrali go do 23 iii... I niestety to by było na tyle. Popełniali wiele prostych błędów, co Niemcy skutecznie wykorzystywali i wygrali cały mecz 3:1. 

Fot. volleyball.world

Nie do końca jestem przekonana, czy mecz Polaków w piątek (czy nawet w jakikolwiek inny dzień) o godzinie 16 to dobry pomysł. Dało się zauważyć, że na początku spotkania jeszcze było sporo wolnych krzesełek, dopiero po kilku-kilkunastu minutach od pierwszego gwizdka sędziego trybuny w całości się zapełniły. 

Nie wiem, czy granie meczu najpierw "naszych", a po nim kolejnego to dobry pomysł. Osobiście na drugim meczu byłam już... zmęczona. Cała adrenalina, która towarzyszyła mi podczas spotkania Biało-Czerwonych powoli opuszczała moje ciało i pojedynek reprezentacji Chin i Niemiec oglądałam dość... biernie. Chyba wolałam, jak takie mecze były "przedsmakiem" przed tym "daniem głównym". 

Wokół meczu 

Wspominałam już o świetnej atmosferze na meczu Biało-Czerwonych, ale przecież i na drugim spotkaniu była świetna zabawa. Zaczęło się tradycyjnie - od naśladowania przez kibiców sędziego głównego. Później było naśladowanie ruchów sędziego drugiego. Każdego z sędziów liniowych. I obu trenerów. Nie da się ukryć, było wesoło. Nie wiem, czy pokazały to kamery Polsatu, ale naprawdę przecudnie to wyglądało! 

Bardzo fajnie, że po pierwszym meczu można było opuścić halę i później wrócić na tym samym bilecie na kolejne spotkanie. Widziałam, że wielu kibiców skorzystało z tej opcji i wygrzewało się na słoneczku przed halą. Mega fajny obrazek. Nawet bym dołączyła, gdyby nie... no gdyby nie ten upał.  I gdyby nie człowiek, któremu zachciało się szukać jakiegoś sklepu w pobliżu. Swoją drogą szkoda, że żadnego nie było. Żadnego miejsca z zimną wodą. Albo chociaż z McFlurry. (Ale doszliśmy tylko do końca ogrodzenia, więc nie daję głowy, że faktycznie nie było tam nic🙈)

Kolejnym ciekawym pomysłem (choć moim zdaniem wymagającym jeszcze dopracowania) było zorganizowanie miejsca, gdzie po meczu dwóch naszych reprezentantów rozdawało autografy i zdjęcia. Pomysł bardzo fajny, jednak tłum ludzi, który się tam zgromadził z tej okazji... No szaleństwo! Może jednak lepiej byłoby zostać na hali i tam pozować do zdjęć? Nie wiem. Mnie osobiście ten tłum przeraził. A jakie jest Wasze zdanie? Może byliście na meczu Siatkarskiej Ligi Narodów, gdzie zostało takie coś zorganizowane i pozytywnie to oceniacie?

Jak dziecko 

Jak dziecko, lubię poznawać i doświadczać nowych rzeczy. Poznawać nowe miejsca. I cieszyć się z małych rzeczy.

A ucieszył mnie ten wyjazd bardzo.

Ucieszyło mnie kolejne spełnione marzenie z moje Bucket List, jakim było odwiedzenie Atlas Areny przy okazji meczu naszej reprezentacji.

Ucieszyło mnie spotkanie z naszą reprezentacją.

Ucieszyła mnie świetna gra i wygrana Biało-Czerwonych.

Ucieszyła mnie wypełniona hala i kibice w narodowych barwach, którzy opanowali całe miasto.

Ale najwięcej radości sprawili mi moi ludzie, Ci mniej i bardziej mi znani, z którymi miałam okazję spędzić chwilę krótszą czy dłuższą.

Niespodziewane spotkanie z Natalią i Kasią - pozdrawiam! Miło było Was znowu zobaczyć i zamienić kilka słów.

Bardzo ucieszyłam się (i zawstydziłam), gdy podeszła do mnie Julka (jejuuuś, mam nadzieję, że dobrze usłyszałam imię, jak nie to mnie popraw/zabij🙉), która rozpoznała mnie z bloga i powiedziała kilka przemiłych słów😊. Raz jeszcze dziękuję! Możesz podesłać mi to nasze zdjęcie, jeśli wyszło?

I w końcu Pan Chłopak. Nie wiem, czy ostatecznie postawiłabym na swoim i pojechała na ten mecz, gdyby nie on. A gdybym pojechała sama, to na pewno byłaby burza i już bym z tej Łodzi nie wróciła. Dziękuję za cały wyjazd! ❤

Łódź. Atlas Arena. Siatkarska Liga Narodów. Mecz. Biało-Czerwoni. Wygrana. Emocje. Radość. Ludzie. PASJA. 

I TYLKO 24 GODZINY. 

Lubię to.