#1 Najcenniejsze: autografy

Marzec, rok 2014. Siedziałam w busie i wracałam ze szkoły do domu. Zaczął wibrować telefon. Patrzę - mama. Mama, której powierzyłam tego dnia ciężkie i bardzo odpowiedzialne zadanie - kupno biletu na mecz Biało-Czerwonych. Wiecie, był to jeszcze okres, kiedy wejściówki rozchodziły się jak ciepłe bułeczki, a serwery równie szybko padały. Pełna obaw odebrałam telefon.

- Asia, nie mogę kupić tych miejsc, które chciałaś - usłyszałam. - Ale mam w koszyku jakieś obok, kupować?  

Tak. TAK. TAK!

Trzy miesiące później (22.06.2014) siedziałam w pociągu i zmierzałam do Bydgoszczy na mecz Polska - Brazylia. W planach było spełnienie trzech marzeń: zobaczenie na żywo w akcji Canarinhos, zobaczenie na żywo w biało-czerwonej koszulce Mariusza Wlazłego oraz zdobycie autografu od Murilo. Udając się do bydgoskiej Łuczniczki byłam w 100% pewna, że zobaczę w akcji Brazylijczyków, ale nie zobaczę Mariusza, który z powodu kontuzji był w tym czasie na drugim końcu Polski. Tylko kwestia autografu pozostawała zagadką. I celem. 

Pierwsza próba:

*przed Łuczniczką, przed meczem*

Pod halą pojawił się autokar, który przywiózł reprezentację Brazylii. Spora liczba kibiców oczekujących na mecz przywitała drużynę. Kilku zawodników rozdawało autografy. Dziwnie, że tak przed meczem. Nie będę przeszkadzać. Nie będę się pchać. Później. 

Druga próba:

*hala Łuczniczka, po meczu*

Przegrana 0:3. Nastroje raczej średnie. Ale czekam. Stoję przy barierce, rozglądam się i czekam. Większość brazylijskich siatkarzy znajduje się na drugim końcu hali. Nie będę kombinować. Poczekam. Podszedł Bruno Rezende, od którego udało mi się wziąć autograf. Super, cieszę się. Cenna zdobycz. Pamiątka. Świetny gracz. Ale przecież najbardziej zależy mi na Murilo... Nie tym razem. Na tej hali już nic więcej się nie wydarzy. 

Trzecia próba:

*przed Łuczniczką, po meczu*

Ostatnia szansa. Sporo kibiców zgromadziło się przed halą, pewnie nie bez powodu, co nie? Czekam z nimi. Podjeżdża autokar i tym samym z hali kolejno zaczynają wychodzić kolejni siatkarze. Jako pierwszy przesympatyczny Mario. Autograf zdobyty. Lucarelli również "złapany". I... tak. Pojawił się Murilo. Teraz albo nigdy. Teraz. Zdecydowanie teraz. UDAŁO SIĘ! 

Murilo Endres

Dalej było już z "górki". Tego dnia zdobyłam jeszcze podpisy od Vissotto, Lucasa, Bernardo Rezende, Philippe Blaina, a także Artura Siódmiaka, Jakuba Bednaruka i Fabiana Drzyzgi.

Bernardo Rezende

Bruno Rezende

Leandro Vissotto

Ricardo Lucarelli

Lucas Saatkamp

Mario Junior

Artur Siódmiak

Philippe Blain

Jakub Bednaruk 

Fabian Drzyzga

~*~

Bardzo mile wspominam wizytę w Bydgoszczy. To mój pierwszy samodzielny wyjazd, nieco dalej niż do Trójmiasta i jego okolic. Sama organizacja wyjazdu to jeden z tych pierwszy momentów, kiedy postanowiłam - zrobię to, spełnię te marzenia. Minęły ponad trzy lata.

MNÓSTWO się przez ten czas zmieniło. Biało-Czerwoni zostali Mistrzami Świata, wygrywając w finale z... Canarinhos, a ja zdążyłam zacząć studia i... obronić licencjat. Przez ten czas byłam na niezliczonej ilości meczów, ale drugiego spotkania Polska - Brazylia nie miałam przyjemności oglądać prosto z trybun. I w takim składzie, jak wtedy, z pewnością już nie zobaczę.

Sam fakt posiadania autografów od znanych osób, które się ceni i podziwia to wielka przyjemność. Jednak osobiście jeszcze bardziej cenię wspomnienia, które wiążą się z każdą podpisaną kartką czy zdjęciem. Pomyślałam, że właśnie częścią tych wspomnień i siatkarskich pamiątek będę dzielić się na blogu. Co o tym myślicie? Dobry pomysł, czy raczej skupić się na innego rodzaju wpisach?

A Wy macie w swoich kolekcjach jakieś autografy, które cenicie nieco bardziej niż pozostałe?