Czy pasja może męczyć?

Jestem pewna, że każdy z nas momenty, kiedy jest po prostu zmęczony. Fizycznie. Psychicznie. Kiedy czuje, że dłużej już nie da rady. Potrzebuje chwili wytchnienia. Normalna sprawa, prawda? Ale czy może nas zmęczyć pasja? Coś, czemu oddajemy swoje serce i wolny czas? Coś, co przecież powinno być tą naszą odskocznią od codzienności?

Moją najprawdziwszą i największą pasją jest siatkówka.

Właściwie od początku byłam mocno zaangażowana w siatkówkę. Szybko założyłam bloga i zaczęłam pisać o mojej, wówczas jeszcze młodej, pasji. Chwilę później pojawiłam się w (wtedy jeszcze nieoficjalnym) Fan Clubie Bartosza Kurka, były też jakieś redakcje, w których próbowałam coś tworzyć. Zaczęłam bawić się w robienie zdjęć. Poznawałam osoby, które również podzielały moją pasję. Tak naprawdę, coraz więcej dziedzin życia łączyłam z siatkówką. Zresztą robię to do tej pory. Doszło nawet do tego, że moja praca licencjacka była z nią związana.

W poprzednim sezonie siatkówka dla mnie wiązała się z chodzeniem na mecze Plus Ligi i Orlen Ligi. Robieniem zdjęć i ich późniejszą obróbką (i dla redakcji, i na bloga). Całym prowadzeniem tego miejsca, czyli przede wszystkim pisaniem i wymyślaniem tekstów, a także tworzeniem grafik i robieniem zdjęć oraz przenosinami bloga. Ponadto starałam się być na bieżąco z tym, co działo się w siatkarskim środowisku i pomagać w OFC Bartosza Kurka. I przede wszystkim oglądałam dużo meczów i dzielnie kibicowałam, jak na... kibica przystało.

Miniony sezon ligowy chwilami był dla mnie bardzo wyczerpujący. Zdarzało się, że biegłam prosto z uczelni na mecz, po powrocie ogarniałam zdjęcia mimo, że ledwo widziałam na oczy. Bywało, że wychodziłam z domu skoro świt, wracałam do domu nocą i nie mając na nic więcej siły szłam spać, ustawiając budzik dwie godziny wcześniej, by z rana ogarnąć zdjęcia. Albo napisać post. Albo zrobić coś na uczelnię, bo wcześniej nie było czasu.

Fakt, chwilami było to fizycznie męczące. Bardzo. Zmęczenie to normalna, ludzka rzecz. Pasja może męczyć. Ale... nie wiem. Mam wrażenie, że ten rodzaj zmęczenia przynosi też pewną... satysfakcję? Tak, jak w przypadku wysiłku fizycznego. Ćwicząc palą cię wszystkie mięśnie i masz dość, ale gdy jest już po wszystkim czujesz pewną lekkość. Satysfakcję. Endorfiny zostały uwolnione.

Właśnie tak mam z siatkówką.

Mogłam mieć gorączkę, ale i tak spędzałam kilka godzin na uczelni i kolejnych kilka na meczu, a następnie na obrabianiu zdjęć. I choć przed zaśnięciem ze zmęczenia nie pamiętałam swojego imienia, to jednak czułam pewną satysfakcję. Radość. I dumę. A jak jeszcze danego dnia zdarzyło mi się usłyszeć od obcych (lub mniej obcych) osób, kilka miłych słów albo chociaż wymienić kilka uśmiechów na meczu... tak, zmęczenie nie miało szans na zwycięstwo z takim przeciwnikiem. Tak samo jak każde zwycięstwo drużyn, którym kibicowałam było dla mnie świetną nagrodą, która potrafiła "zrobić mi dzień".

Moją pasją jest również pisanie i prowadzenie tego bloga. 

Pierwszego bloga założyłam ponad sześć lat temu i nieprzerwanie bloguję do dnia dzisiejszego. Jasne, bywałam tym zmęczona, zwłaszcza psychicznie. Czasami czułam wręcz blokadę, totalne wypalenie. Myślałam "kurcze, to już koniec. Asia, dałaś z siebie wszystko, więcej nie masz". Ale pisałam i piszę cały czas. Czasem lepiej, czasem gorzej. Jednak jestem i nie potrafię zrezygnować.

Siatkówka i blogowanie stały się moimi pasjami "na cały etat". Pasjami, którą nieraz mnie męczą. Fizycznie. Psychicznie. Ale jednocześnie przynoszą takie pokłady energii i satysfakcji, a także grono wspaniałych osób, że nie wyobrażam sobie, że mogłoby ich zabraknąć w moim życiu.

Czy pasja może męczyć? Jasne. Posiadanie pasji to nie tylko same pozytywne emocje, źródło energii i satysfakcji. Pasja to także wyrzeczenia, poświęcenie i zmęczenie. Jednak w ogólnym rozrachunku jest to gra warta świeczki. Prawda?