Osobiste podsumowanie sezonu ligowego 2016/2017

"Życie, uświadomił sobie, bardzo przypomina piosenkę.
Na początku jest tajemnica, na końcu - potwierdzenie, 

ale to w środku kryją się wszystkie emocje, 

dla których cała sprawa staje się warta zachodu." 

~ N. Sparks - Ostatnia piosenka 

Tak samo jest w przypadku siatkówki i kolejnych ligowych sezonów, prawda? 

• 5 hal
• 19 relacji
• 3 wyjazdy
• 31 meczów
• nowe znajomości
• wydanych około 400 zł
• 23 zdjęcia z siatkarzami
• około 1 300 przebytych kilometrów
• ponad 13 000 zrobionych zdjęć na meczach
• kilkadziesiąt (kilkaset?) mniej lub bardziej udanych selfie
• kilka wylanych łez; szczęścia, wzruszenia, dumy, złości, smutku
• ogromna liczba rozmów na żywo, przez różne media społecznościowe i SMS
• niezliczone ilości emocji, niezapomnianych wrażeń, nieprzespanych nocy i wypitych herbat

Wymieniać mogłabym jeszcze długo, ale siatkówka to nie matematyka. Opisywanie uczuć i odczuć za pomocą liczb? Chyba nie potrafię. Za pomocą słów? Będzie ciężko, ale (tu cytując pana Pawła Zagumnego) podejmuję wyzwanie. Zatem jaki był dla mnie sezon ligowy 2016/2017? 

Zacznę od tego, że nie jest to moje pierwsze podsumowanie siatkarskiego sezonu ligowego. Podobne podsumowania robię od siedmiu lat. Część z nich znajdziecie jeszcze w internecie. W każdym razie, co rok piszę, że dany sezon był (i tu się zaczyna) dziwny, inny, wyjątkowy, wspaniały, nieudany. Tym razem nie potrafię się określić. W zasadzie, każdy z wymienionych wyżej przymiotników częściowo pasuje. Ale częściowo też nie.

LOTOS TREFL GDAŃSK 

Plus Ligę śledzę od sezonu 2010/2011, jednak regularnie uczestniczę w meczach od sezonu 2014/2015, kiedy to rozpoczęłam studia w Trójmieście. Miniony sezon był już trzecim, kiedy miałam okazję nazywać się "karnetowiczką". Początkowo byłam pewna, że tym razem karnetu nie będę miała, że przez brak czasu nie będę miała okazji pojawiać się regularnie w Ergo Arenie i zakup karnetu najzwyczajniej w świecie nie będzie mi się opłacał. Ostatecznie trafił w moje ręce, a ja nie odpuściłam ani jednego spotkania. 

Tak, jak pierwsze dwa sezony LOTOSU Trefla pod wodzą Andrei Anastasiego były nadspodziewanie udane, tak Plus Liga 2016/2017 przyniosła kilka zmian. Rozpoczęło się od pożegnań z trójką obcokrajowców. Nie ukrywam, był to mały (no dobra, może trochę większy) cios dla mojego kibicowskiego serca, bo byłam niezwykle do nich przywiązana. Do zespołu dołączyli nowi gracze - m.in. Michał Masny, Dima Paszycki i Szymon Romać. Zmiany pojawiły się także na tablicy wyników i w końcowej tabeli. 

LOTOS Trefl w minionym sezonie tracił sporo punktów w meczach, które teoretycznie powinien łatwo wygrać. Nie był również tak skuteczny w meczach z czołowymi drużynami, chociaż nie składał broni. Powiedziałabym, że prezentował taką sinusoidę formy. Dobre, ciekawe spotkania przeplatał ze słabszymi, które często wygrywał, ale po długiej i ciężkiej walce (czasem samym z sobą), tracąc przy tym pojedyncze punkty. 

Ostatecznie gdańszczanie zajęli pozycję ósmą, co złym wynikiem nie jest (na 16 ekip), ale chyba oczekiwania wszystkich były nieco wyższe. Nie mniej jednak nie żałuję ani jednego meczu, na którym byłam. Zawsze był to mile spędzony czas, często wśród niesamowitych ludzi. Chcę pamiętać tylko te dobre momenty, jak zwycięstwo 11 listopada nad Cuprum Lubin czy styczniowe dwie wygrane z Asseco Resovią Rzeszów. Z pewnością jeszcze długo będę wspominać mecz o 7. miejsce z Cerrad Czarnymi Radom, który był ostatnim w karierze Piotra Gacka.

ATOM TREFL SOPOT

Nowy sezon przyniósł nowe wyzwania. Jednym z nich była moja przygoda z kobiecą siatkówką w roli fotografa. Pierwszy raz otrzymałam akredytację, więc była to dla mnie sytuacja kompletnie nowa. Czym innym jest robienie zdjęć dla siebie prosto z trybun, a czym innym fotografowanie w konkretnym celu, wiedząc, że chociaż kilka zdjęć MUSI ci wyjść. I oczywiście siatkówka kobiet, i mężczyzn także nieco różni się od siebie. 

Na początku byłam zagubiona. Nie czułam się jak przysłowiowa ryba w wodzie w nowej roli. Myślałam "Co ja tu robię? Nie nadaję się do tego. Są lepsi". Ale z czasem czułam się coraz pewniej. Bardzo polubiłam dziewczyny z Sopotu, które choć tworzyły jedną z najmłodszych drużyn w Orlen Lidze, to walczyły do samego końca, niesamowicie się przy tym ciesząc i bawiąc się siatkówką. Z aparatem w ręce zawsze dobrze się czułam, ale z pewnością fotografem siebie nie nazwę. 

Dalej uważam, że są ode mnie lepsi. Jednak bardzo cieszę się, że miałam okazję sprawdzić się w czymś nowym. Zobaczyć, jak to jest po tej drugiej stronie. Choć zdjęciom daleko było do ideału, to nabyłam doświadczenie i z tego jestem ogromnie zadowolona. 

WYJAZDY 

W minionym sezonie, po raz pierwszy w swojej kibicowskiej karierze, miałam okazję pooglądać Plus Ligę poza Trójmiastem. W lutym wybrałam się razem z Darią na mecz gdańszczan z ówczesną ONICO AZS Politechniką Warszawską, a w marcu wraz z Patrycją i Domi odwiedziłyśmy Olsztyn, którego zawitała PGE Skra Bełchatów. Oba wyjazdy wspominam bardzo mile. Fajnie jest móc poznać trochę inną kibicowską kulturę, zobaczyć jak cała organizacja i przebieg meczu wygląda u innych, jak reagują kibice, jacy są spikerzy, jak prezentuję się hala i tak dalej.

Natomiast przed rozpoczęciem Plus Ligi byłam na dwóch sparingowych meczach. Odwiedziłam Starogard Gdański, gdzie LOTOS Trefl sparował z Indykpolem AZS Olsztyn oraz byłam na treningowym meczu gdańszczan z japońską Hiroszimą. Oba spotkania również bardzo mile wspominam.

PLUS LIGA 

Sezon ligowy 2016/2017 był sezonem ciężkim. Ale wspaniałym. Nieraz wracałam po dwóch meczach do mieszkania, odpalałam iplę i oglądałam kolejne spotkanie. Zdarzało się też, że musiałam odpuszczać mecze w TV, na rzecz tych w halach, nauki bądź znajomych i spraw pilniejszych. Ale niczego nie żałuję. 

Nie zawsze było kolorowo. Już na początku sezonu przydarzył się walkower "mojej" PGE Skrze. Nie brakowało stresujących meczów.

Zaciętych końcówek.

Przykrych przegranych.

Niewykorzystanych szans.

Kontuzji.

Pożegnań. 

Nie zawsze było kolorowo, ale po burzy zawsze wychodziło słońce. 

Ostatecznie PGE Skra Bełchatów zdobyła v-ce mistrzostwo Polski, zagrała w finale Pucharu Polski, walczyła w Lidze Mistrzów. Bezkonkurencyjna na naszym podwórku okazała się ponownie ZAKSA, ale my byliśmy zaraz za nimi. Na ten sezon mnie to satysfakcjonuje. 

Tegoroczna Plus Liga, a właściwie jej końcówka zdecydowanie nie należała do moich ulubionych. Czuję, że można było więcej z niej "wycisnąć", gdyby tylko był inny system. Moim zdaniem granie "na sety" nie ma racji bytu w Plus Lidze. Mam nadzieję, że to był jedyny taki sezon, gdy Mistrz Polski był znany przed zakończeniem meczu.

BO TO UWIELBIAM 

Uwielbiam kibiców. 

Wyjścia na mecz = uczestnictwo w sportowym widowisku z INNYMI ludźmi. I właśnie od tych ludzi, innych kibiców, czerpałam mnóstwo energii. Kilkukrotnie zdarzyło mi się usłyszeć miłe komentarze dotyczące zdjęć bądź bloga od kibiców, których co najwyżej kojarzę z widzenia. Wymieniłam niezliczoną ilość uśmiechów i krótkich rozmów z innymi kibicami. Było wiele zabawnych i bardzo sympatycznych sytuacji. 

Oprócz znajomych-nieznajomych, którzy towarzyszyli mi przez cały sezon, byli też znajomi-znajomi. Dominika, Patrycja, Patrycja, Ola, Iza, Marcelina, Natalia, Natalia, Kamila, Daria, Kasia, Marta - ogromne dzięki za wspólne mecze! Bez Was, to nie byłoby to samo. :) 

Uwielbiam doświadczać nowych rzeczy.

Siatkówka to dla mnie nie tylko mecze oglądane przed TV. Dzięki niej mam okazję doświadczać różnych rzeczy z różnych dziedzin. W minionym sezonie odwiedziłam dwie nowe halę - warszawski Torwar i olsztyńską Uranię. Po raz pierwszy widziałam japońską drużynę w akcji. Spróbowałam swoich sił w roli fotografa. Zaprzyjaźniłam się z siatkówką kobiecą. Porozmawiałam z Bartkiem Kurkiem. Spełniłam kilka "zdjęciowych" marzeń. Zobaczyłam jak to jest wstać z samego rana, gdy za oknem jeszcze ciemno, wsiąść do pociągu, przejechać pół Polski, pójść na mecz i wrócić nocą do domu.

Uwielbiam emocje. 

Niedowierzanie wymieszane ze złością i żalem po okazaniu się, że będzie walkower. Smutek po przegranych meczach. Radość po zwycięstwach. Niedosyt po występach polskich ekip w Lidze Mistrzów. Wzruszenie podczas pożegnań wielkich graczy, którzy zdecydowali się na zakończenie sportowych karier. Ekscytacja przy możliwości ponownego zobaczenia ulubionych graczy. Beztroska i szczęście. Stres. Irytacja i rozbawienie. Satysfakcja. Tęsknota. Akceptacja. Uwielbienie.

Uwielbiam to, że siatkówka daje mi tyle możliwości. 

Uwielbiam Plus Ligę za to, że ma tak wiele odcieni. 

I nie, sezon ligowy 2016/2017 nie był idealny. Ale będę go mimo wszystko mile wspominać. A Wy?