6 lat blogowania

Przez 6 dni mogę zmienić kolor i długość włosów. 

Przez 6 miesięcy mogę zmienić wygląd swojego ciała.

Przez 6 lat w wyglądzie mogę zmienić wszystko, ale przede wszystkim przez ten czas mogę znacznie zmienić się pod względem charakteru, poglądów, sposobu patrzenia na świat itd.

"Co robisz - nie żałuj.

Co stworzysz - nie niszcz, 

Co kochasz - nie opuszczaj, 

Co czujesz - nie udawaj,

Co przeżyjesz - nie zapomnij."

Pierwszego bloga założyłam 6 lat temu, kończyłam wówczas gimnazjum. Trzy lata później byłam zaskoczona, że prowadziłam go przez całe liceum. Dziś, posiadając już drugiego bloga, jestem na etapie kończenia licencjatu. Wydaje mi się, że nie skłamię mówiąc, że blogowanie bardzo pomogło mi podczas pisania pracy licencjackiej. I w wielu innych dziedzinach życia.

~*~

Asia, nie mająca jeszcze skończonych 16 lat, dopiero uczyła się siatkówki. Właśnie poznała smak meczów Ligi Światowej transmitowanych o 2 w nocy polskiego czasu. Doświadczała pierwszych zwycięskich meczów i powoli zapominała o goryczy, jaką pozostawiły po sobie Mistrzostwa Świata rozgrywane we Włoszech. Opisywała mecze, zbierała wycinki z kolorowych gazet i jak lwica broniła Mariusza Wlazłego, który wówczas coraz bardziej stawał się wrogiem opinii publicznej. 

Asia, która dopiero co skończyła pisać matury i niebawem miała skończyć lat 19, przeżywała przez całe liceum największy boom na siatkówkę. Interesowało ją wszystko i o wszystkich. Oglądała wszystkie transmitowane mecze Plus Ligi, śledziła włoską i rosyjską ligę, raz na jakiś czas odwiedzała Ergo Arenę. Wiecznie przeglądała sportowe strony, by być na bieżąco z siatkarskimi newsami. Poznawała coraz większą liczbę kibiców i powoli spełniała kolejne siatkarskie marzenia. 

Asia, która pisze dzisiaj do Was, nie może się już pochwalić nastoletnim wiekiem, ale siatkówka dalej jest w jej sercu. Regularnie odwiedza Ergo Arenę, ale i inne sportowe hale w Polsce. Grono jej znajomych interesujących się siatkówką jest większe, niż grono osób, które jej pasji nie podzielają. Na starość przestał bawić ją hejt, a z siatkówki stara się czerpać przede wszystkim energię do życia codziennego. I dalej spełnia siatkarskie marzenia.

Oba blogi dojrzewały razem ze mną. Początki był trudne, pisałam głównie dla siebie. Kilka wyświetleń w miesiącu i brak komentarzy nie motywowały. O dziwo wytrwałam. Z czasem coraz więcej osób zaczęło mnie odwiedzać i czytać. Pisałam bardzo emocjonalnie, królowały emotki, a i wsadzania kija w mrowisko się nie bałam. Blog miał swoje pięć minut. Z czasem widownia się nieco zmniejszyła, tematy nie bywały już tak emocjonalne, starałam się bardziej zadbać o walory tekstowe i wizualne. 

Obecnie blog jest w fazie pewnego zawieszenia. Regularnie pojawiają się wpisy, jednak (nie da się ukryć) trochę wieje nudą. Zastanawiam się co dalej. 

Nie chcę rezygnować.

Blogowanie stało się moją pasją. Dlaczego?

Lubię pisać. Literki zamieniające się w wyrazy, a wyrazy w zdania, które zapełniają coraz mniej pustą stronę sprawiają mi przyjemność. Po prostu. Ponadto, nie wiem, na jakim poziomie byłyby moje "zdolności" pisarskie gdyby nie blog. Może gdy nie on, pisanie pracy licencjackiej czy jakichkolwiek wypracowań/esejów nie przychodziłoby mi z taką łatwością? Kto wie.

Poza tym blog stał się dla mnie pewnego rodzaju pamiętnikiem. Zdarza się, że wracam do starych wpisów np. dokumentujących mecze, na których byłam. Czytając je łapię się za głowę i zastanawiam się, jak ja mogłam to napisać i mam ochotę wszystko usunąć. Ale tego nie robię. I mimo wszystko uwielbiam do nich wracać.

Jednak przede wszystkim blogowanie to ludzie. Osoby, które odwiedzają bloga, czasem komentują i wspierają miłym słowem. Kibice, którzy zgadują do mnie na halach, mówiący, że podoba im się to, co robię. Ludzie, którzy po odwiedzeniu bloga decydują się napisać do mnie w prywatnej wiadomości, co nieraz owocuje bliższą znajomością.

Niemal od początku mojego blogowania była ze mną Patrycja, z którą po tylu latach internetowej znajomości, w minione wakacje miałam okazję się spotkać po raz pierwszy. A później jeszcze kilka razy. Blisko sześć lat znajomości, a dalej potrafimy pisać smsy tak długie, że zamieniają się w mmsy, czy też godzinami rozmawiać o siatkówce (już nie na Gadu Gadu). I nie tylko. 

Iza, Maciek, Agata i Ania, którzy napisali do mnie w wiadomości prywatnej, trafiając do mnie właśnie przez bloga. Ola, która zagadała do mnie na hali. I całe mnóstwo innych osób, z którymi kontakt mam bliższy bądź dalszy, ale rozpoczęło się od bloga i siatkówki. 

Sześć lat blogowania minęło bardzo szybko, a dzięki Wam wszystkim, również i bardzo miło. 

Za zaglądanie, czytanie i komentowanie bloga oraz wsparcie ~ DZIĘKUJĘ.